Fragmente mallëngjimi
... dolën të gjithë për ta degjuar. Aq shumë njerëz u panë atë ditë duke qajtur sa asnjeher më parë.
I pari që thirri ezanin në xhaminë që është ndërtuar në Medinën e Ndritshme, i urdhëruar nga Pejgamberi a.s. dhe që vazhdoi me këtë ezan për gati dhjetë vjet.Këtë gjë shumë prej nesh e dinë, apo e kanë lexuar apo edhe e kanë studiuar, por atë që shumë kush nuk e di është se, ku mbeti Bilali pas vdekjes së të Dashurit të tij dhe tonë Muhamed
ibn Abdullahut (s.a.v.s.)Bilali, i mërzitur me qëndrimin në Medinën e zbrazët pa të dashurin e tij Muhamedin a.s., shkoi një ditë te Ebu Bekri dhe i tha:
-O halifi i Resulullahut, kam dëgjuar të Dërguarin e Zotit të thotë: “Puna më e mirë e besimtarit është xhihadi për hir të Allahut” ...
Ebu Bekri i tha: - E çka do të thuash me këtë o Bilal?
Bilali tha: - Do të doja të luftoja për hir të Zotit deri sa të vdes ...
Ebu Bekri i tha: - Po kush do të na thërras ezanin atëherë?
Bilali, duke i rrjedhur sytë lot tha: - Unë nuk i thërras askujt ezan pas të Dërguarit të Zotit....
Ebu Bekri i tha: - Megjithatë, rri dhe thirre ezanin për ne o Bilal!
Bilali ia ktheu: - Nëse ju o Ebu Bekër, më keni liruar për veten tuaj, le të bëhet si të doni ju, e nëse më ke liruar për Allahun, më le të lirë dhe për Atë për të cilin më ke liruar.
Ebu Bekri, duke ndjerë veten keq, tha: - Po si jo, të kam liruar për Allahun, o Bilal!
Bilai udhëtoi për në Siri, dhe mbeti atje i vendosur dhe muxhahid. Ka thënë për veten e vet: -“Nuk mundja të qëndroja në Medinë pas vdekjes së
Pejgamberit (s.a.v.s.)”.
Kur donte të thërriste ezanin dhe vinte te fjala: "Dëshmoj se Muhamedi është i Dërguari i Zotit” iu ndalte zëri dhe qante, prandaj u largua për në Sham dhe iu bashkangjit muxhahidëve.
Pas dy vitesh, Bilali pa në ëndërr Të Dërguarin a.s. duke i thënë: “Ç’është kjo ashpërsi, o Bilal? Pse nuk vjen të na vizitosh?”
Këtë vërejte Bilali e morri seriozisht, e i pikëlluar u kthye në Medinë. Erdhi te varri i Pejgamberit a.s., filloi të qajë deri sa e vërshuan lotët. Atje takoi Hasanin dhe Husejnin (nipat e Të Dërguarit s.a.v.s.),
filloi t’i përqafoj dhe t’i shtrëngoj në kraharorin e tij. Ata i thanë: “Na ka marrë malli të na thërrasësh ezanin para agimit”.
Atëherë, Bilali u detyrua të ngjitet mbi kulmin e xhamisë dhe kur filloi ezanin me “Allahu Ekber, Allahu Ekber”…,
Medineja gati sa nuk u trondit, dhe kur erdhi te shqiptimi i fjalës “Eshhedu enne Muhammederr-Rresulullah” (Dëshmoj se Muhamedi është i Dërguar i Allahut), dolën nga shtëpitë e tyre edhe gratë… Nuk është parë ndonjëherë në ndonjë rast të kenë qarë më tepër burra e gra se atë ditë.
Kur emiri i muslimanëve, Omeri r.a. e vizitoi Shamin, muslimanët kërkuan prej tij që të ndërmjetësoj te Bilali që të thërras ezanin në njërin prej namazeve. Omeri e ftoi Bilalin kur koha e namazit kishte ardhur dhe kërkoi prej tij që ta thërras ezanin. Bilai duke respektuar emirin e muslimanëve u ngrit dhe filloi me ezanin… Nga zëri i tij, dhe mallëngjimi për kohën që jetuan bashkë me Resulullahun s.a.v.s., dhe kur Bilali ishte muezin i tij, qanë të gjithë sahabët që ishin prezent sa
asnjëherë më parë, ndërsa Omeri r.a. ishte ai që më së shumti qau.
Në momentet e fundit të jetës së tij, Bilalit i qëndronte pranë bashkëshortja e tij, e cila qante, kurse vet ai e ngushëllonte: “Mos qajë,… nesër do të takoj të dashurit,… Muhamedin a.s. dhe sahabët.
Allahu ju shperbleft per postimin.
Dhe le te jete nje grup qe theret ne rruge te drejte dhe ndalon nga e keqja (Kur`an).
Sun 1 Nov 2020 - 22:18 nga Vizitor
