Afrimi i Ramazanit

Hadithi është përgëzim për robërit e drejtë të Allahut, për ardhjen e
muajit të bekuar të Ramazanit. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) i
njoftoi shoqëruesit e tij për ardhjen e tij (ramazanit) dhe kjo nuk
ishte vetëm një lajmërim i thjeshtë. Më saktë, qëllimi i tij ishte që
t’i përgëzojë ata për një kohë madhështore të vitit, kështu që njerëzit e
mirë të cilët janë të shpejtë në bërjen e punëve të mira t’i japin
vlerën që i takon. Kjo është sepse Pejgamberi (sallallahu alejhi ue
selam) shpjegoi në të (hadith) atë çka Allahu ka përgatitur për robërit e
Tij nga rrugët drejt faljes dhe kënaqësisë së Tij dhe ato janë shumë
rrugë. Pra, kujtdo që i ikë falja gjatë muajit të Ramazanit, atëherë ai
është privuar me privimin më të madh.

Prej përkrahjes dhe të mirave që Allahu u ka dhuruar robërve të Tij
është ajo se Ai ka përgatitur për ta rrethana meritore, ashtu që të jenë
të dobishme për ata që i binden Atij dhe një garë për ata që ngarendin
të garojnë (në vepra të mira). Këto rrethana meritore janë çaste për
përmbushjen e shpresave duke u përpjekur në dëgjueshmëri dhe duke i
larguar gabimet dhe mangësitë më anë të vetëpastrimit dhe pendimit. Nuk
ka asnjë moment të vetëm nga këto kohëra të dobishme, përveç se Allahu
të ketë caktuar në të punë të dëgjueshmërisë me të cilat njeriu mund t’i
afrohet Atij. Allahu posedon gjërat më të mrekullueshme si dhurata, të
cilat Ai ia dhuron atij që Ai do me Mëshirën dhe Mirësinë e Tij.

Pra, ai që e arrin lumturinë e vërtetë, është ai i cili i përdor
përparësitë e këtyre muajve, ditëve dhe çasteve të dobishme dhe i
afrohet më shumë në to Kujdestarit të tij, duke bërë atë që është e
urdhëruar në to prej akteve të bindjes.

Kështu, ndoshta ai do të kaplohet me ndonjërën prej shumë bekimeve të
këtyre rrethanave dhe të ndihmohet nga kjo, me një ndihmë që e shpëton
atë nga Zjarri dhe ajo çka përmban ai, siç është nxehtësia flakëruese.

Mundësia e arritjes së Ramazanit vetvetiu është një e mirë
madhështore, e dhuruar atij që e arrin atë dhe përmirësohet me rastin e
saj, duke qëndruar në namaz gjatë natës së saj dhe duke agjëruar ditën e
saj. Në të, ai i kthehet Mbrojtësit të tij – prej mosbindjes ndaj Tij
në bindje ndaj Tij, prej harresës në Të në përkujtimin ndaj Tij, nga të
qenit larg prej Tij në të kthyerit nga Ai në pendim nënshtrues.

Muslimani duhet të jetë i vetëdijshëm për të mirat e tij dhe të
pranojë rëndësinë e saj. Se vërtet, shumë njerëz janë të parandaluar nga
të agjëruarit, ose për shkak se vdesin para se ta arrijnë atë ose sepse
nuk janë në gjendje që ta kryejnë atë, ose për shkak se e kundërshtojnë
atë dhe largohen prej tij. Kështu, ai që agjëron duhet ta lavdërojë
Zotin e tij për këtë të mirë dhe ta pres këtë muaj më gëzim dhe
kënaqësi, sepse mirëpritet një kohë madhështore e vitit me të gjitha
rrethanat për kryerjen e dëgjueshmërisë. Ai duhet të përpiqet
thellësisht në bërjen e veprave të mira. Ai duhet ta lus Allahun që t’i
japë atij agjërim dhe qëndrim në namazin e natës dhe ta pajis atë me
seriozitet, entuziazëm, fuqi dhe energji në këtë muaj; dhe që Ai ta
zgjojë atë prej gjumit të tepërt dhe të shkujdesur, ashtu që ai t’i
përdorë përparësitë e këtyre kohërave të dobishme të së mirës.

Është e pafat që gjejmë se shumë njerëz nuk e dinë vlerën e këtij
rasti, as që e konsiderojnë atë të jetë i shenjtë. Pra, muaji i
Ramazanit më nuk bëhet kohë e rëndësishme për dëgjueshmëri, adhurim,
lexim Kurani, dhënie të lëmoshës dhe përkujtimin e Allahut. Më saktë,
për disa njerëz, kjo bëhet kohë e rëndësishme për ta që ta larmojnë
ushqimin dhe pijet e tyre dhe për përgatitjen e gjellëve të ndryshme
para se të fillojë muaji. Disa njerëz të tjerë nuk e njohin Ramazanin,
përveç si një muaj të pagjumësisë dhe tubimeve periodike të vazhdueshme,
derisa flenë ditën. Kjo është deri në pikën që disa prej tyre flenë pas
kohës së namazeve të detyrueshme, duke mos i falur ato me xhemat apo në
kohën e duhur të tyre. Njerëzit e tjerë nuk e njohin ramazanin, përveç
si një kohë të rëndësishme për udhëheqjen e çështjeve të kësaj bote, e
jo si kohë të rëndësishme për udhëheqjen e çështjeve të jetës së
përtejme. Kështu, ata punojnë zellshëm në të, duke bërë shitblerje dhe
duke qëndruar në zonat e tregjeve, si pasojë duke e lënë xhaminë. Dhe
kur falen me njerëz, ata e bëjnë këtë në mënyrë të ngutshme. Kjo, sepse
ata e gjejnë kënaqësinë e tyre në tregje. Kjo është përmasa deri në të
cilën nocionet dhe pikëpamjet e ramazanit janë ndryshuar.

Disa nga selefët thoshin: “Vërtet, Allahu, më i Larti, e ka bërë
muajin e ramazanit një muaj të garimit për krijesat e Tij, në të cilin
ata mund të garojnë me njëri-tjetrin për kënaqësinë e Tij, duke iu
bindur Atij. Kështu, një grup vjen së pari dhe ata kanë sukses dhe grupi
tjetër vjen i fundit dhe ata dështojnë.”

Po ashtu, individi nuk e di nëse ky është ndoshta ramazani i fundit
që do ta shoh në jetën e tij, nëse ai e përfundon atë. Sa burra, gra dhe
fëmijë kanë agjëruar me ne vitin e kaluar dhe janë shtrirë tashmë të
varrosur në thellësitë e tokës, duke u varur në veprat e mira të tyre.
Ata kanë pritur që të agjërojnë shumë e më shumë ramazanë. Ngjashëm,
edhe ne po ashtu do të ndjekim rrugën e tyre. Prandaj, muslimanit i
takon që t’i gëzohet këtij rasti madhështor për dëgjueshmëri. Ai s’duhet
ta refuzojë atë, por në vend të kësaj të angazhohet në atë që do t’i
bëjë dobi atij dhe në atë që do të bëjë të mbeten ndikimet e tija. Çfarë
është tjetër ai, përveç një numër ditësh të cilat agjërohen njëra pas
tjetrës dhe të cilat përfundojnë shpejt.

Allahu na bëftë ne edhe juve, prej atyre të cilët janë më të shquarit në bërjen e veprave të mira!

Abdullah ibn Salih el Feuzan